վերջին անգամ չեմ հիշում երբ էի թուղթը բացել հենց բլոգ գրելու համար, մանավանդ որ էմոցիաներիցս պիտի խոսեմ։ էս երևի բաց լինելու ու էմոցիաներիցս հատուկ խոսելու որոշմանս պրակտիկ արտահայտումներիցս մեկն ա, չգիտեմ․․․
կյանքիս էս փուլում սպառվածը լավագույն բառն ա, որ նկարագրում ա ինձ․ էմոցիոնալ, ֆիզիկական, աշխատանքային ու միջանձնային հարաբերությունների մակարդակներում ես սպառված եմ։
ներսումս բառեր չկան, որ ուզում եմ ասել․ էս միտքը/զգացողությունը ամենաշատն եմ ունենում վերջերս։ մտածում էի երևի դատարկված եմ, ինչ-որ դատարկ շրջան ա մոտս, բայց չէ դատարկ լինելը ավելի կարիքս ա էս պահին, քան էն ինչ ունեմ։ ես անընդհատ ինչ-որ շփումների մեջ եմ, օրվա ու շաբաթվա մեծ մասը ես մարդկանց հետ եմ շփվում, շատ մարդկանց, անընդհատ խոսում եմ, լսում եմ, ասում եմ, օրվա վերջում էլ մեսինջերս եմ ստիպված բացում, որովհետև անընդհատ եկող ծնգոցը, մարդկանց նեղացած նամակները ավելի տհաճ են, քան շատ նամակներին պատասխանելը։ տպավորություն ունեմ, որ մարդիկ անընդհատ շփվելու ակնկալիք ունեն ինձնից․ ընտանիք, ընկերներ, ծանոթներ, գործընկերներ, մարդիկ, որ հազիվ մի երկու օր գիտեմ․․․ չգիտեմ երևի էս ուղղակի իմ ընկալումն ա ու ամեն ինչ սովորականի պես ա
ես լռություն եմ ուզում
անձայն շփումը ամենանախընտրելին ա հիմա։ «լավ լսող/good listener»-ի բնութագրումը չեմ ուզում ունենալ հիմա։ միշտ շատ կարևորել եմ մարդկանց հետ հարաբերություններում իմ էս դերն ու կարողությունը, հիմա էլ եմ կարևորում, բայց ուզում եմ արձակուրդ վերցնել լսողի դերից, լսվողն էլ չեմ ուզում լինել, ինձ ուղղակի «ոչ մի բան անող»-ի կամ «միշտ լուռ»-ի դերն ա պետք
չգիտեմ երբ ու ոնց ա սկսվում էս շրջանը, աշխատանքային հոգնածություն ա, թե՝ ներանձնային, մարդկանցից հոգնածություն ա, թե՝ ամեն ինչից․․․ էն օրը ընկերներիցս մեկի հետ ահագին երկար խոսում էինք սրանից, եկանք, կանգնեցինք արձակուրդ վերցնելու, ոչ մի բան չանելու վրա։ չգիտեմ, երևի էս լուծում ա, բայց մենակ աշխատանքային մակարդակում ․․․
ինձ ամենաշատը խանգարում ա էն, որ ես շատ կարևոր բաների մասին խոսելուց, կարևոր անելիքներ պլանավորելուց ուղղակի բառեր եմ ասում, որոնք ճիշտ են, աշխատող են էդ պահին ու ինձ մեծ հաշվով մեկ ա դրանք ոնց կգնան, ինչ արդյունք կունենան, ով կշահի, ով կտուժի։ թքած ունենալը, պոֆիգիստ լինելը երկար ժամանակ իմ լավագույն կողմերից էի համարում, հիմա սկսել ա հիասթափացնել էս զգացողությունը։
երևի ժամանակն ա վերբալացնելու էն, որ ես թուլացած եմ, որ էս իմ թույլ լինելու շրջանն ա, որ ես նույնիսկ փոքր պայքարների ու բարդությունների մեջ մտնելու ռեսուրս ու էներգիա չունեմ։
հա, աիդ ջան, էս էն շրջանն ա, երբ դու թույլ ես
Comments
Post a Comment