Skip to main content

սպառված լինելու, թուլության ու դատարկության մասին

վերջին անգամ չեմ հիշում երբ էի թուղթը բացել հենց բլոգ գրելու համար, մանավանդ որ էմոցիաներիցս պիտի խոսեմ։ էս երևի բաց լինելու ու էմոցիաներիցս հատուկ խոսելու որոշմանս պրակտիկ արտահայտումներիցս մեկն ա, չգիտեմ․․․ 

կյանքիս էս փուլում սպառվածը լավագույն բառն ա, որ նկարագրում ա ինձ․ էմոցիոնալ, ֆիզիկական, աշխատանքային ու միջանձնային հարաբերությունների մակարդակներում ես սպառված եմ։  

ներսումս բառեր չկան, որ ուզում եմ ասել․ էս միտքը/զգացողությունը ամենաշատն եմ ունենում վերջերս։ մտածում էի երևի դատարկված եմ, ինչ-որ դատարկ շրջան ա մոտս, բայց չէ դատարկ լինելը ավելի կարիքս ա էս պահին, քան էն ինչ ունեմ։ ես անընդհատ ինչ-որ շփումների մեջ եմ, օրվա ու շաբաթվա մեծ մասը ես մարդկանց հետ եմ շփվում, շատ մարդկանց, անընդհատ խոսում եմ, լսում եմ, ասում եմ, օրվա վերջում էլ մեսինջերս եմ ստիպված բացում, որովհետև անընդհատ եկող ծնգոցը, մարդկանց նեղացած նամակները ավելի տհաճ են, քան շատ նամակներին պատասխանելը։ տպավորություն ունեմ, որ մարդիկ անընդհատ շփվելու ակնկալիք ունեն ինձնից․ ընտանիք, ընկերներ, ծանոթներ, գործընկերներ, մարդիկ, որ հազիվ մի երկու օր գիտեմ․․․ չգիտեմ երևի էս ուղղակի իմ ընկալումն ա ու ամեն ինչ սովորականի պես ա

ես լռություն եմ ուզում 

անձայն շփումը ամենանախընտրելին ա հիմա։ «լավ լսող/good listener»-ի բնութագրումը չեմ ուզում ունենալ հիմա։ միշտ շատ կարևորել եմ մարդկանց հետ հարաբերություններում իմ էս դերն ու կարողությունը, հիմա էլ եմ կարևորում, բայց ուզում եմ արձակուրդ վերցնել լսողի դերից, լսվողն էլ չեմ ուզում լինել, ինձ ուղղակի «ոչ մի բան անող»-ի կամ «միշտ լուռ»-ի դերն ա պետք 

չգիտեմ երբ ու ոնց ա սկսվում էս շրջանը, աշխատանքային հոգնածություն ա, թե՝ ներանձնային, մարդկանցից հոգնածություն ա, թե՝ ամեն ինչից․․․ էն օրը ընկերներիցս մեկի հետ ահագին երկար խոսում էինք սրանից, եկանք, կանգնեցինք արձակուրդ վերցնելու, ոչ մի բան չանելու վրա։ չգիտեմ, երևի էս լուծում ա, բայց մենակ աշխատանքային մակարդակում ․․․ 

ինձ ամենաշատը խանգարում ա էն, որ ես շատ կարևոր բաների մասին խոսելուց, կարևոր անելիքներ պլանավորելուց ուղղակի բառեր եմ ասում, որոնք ճիշտ են, աշխատող են էդ պահին ու ինձ մեծ հաշվով մեկ ա դրանք ոնց կգնան, ինչ արդյունք կունենան, ով կշահի, ով կտուժի։ թքած ունենալը, պոֆիգիստ լինելը երկար ժամանակ իմ լավագույն կողմերից էի համարում, հիմա սկսել ա հիասթափացնել էս զգացողությունը։ 

երևի ժամանակն ա վերբալացնելու էն, որ ես թուլացած եմ, որ էս իմ թույլ լինելու շրջանն ա, որ ես նույնիսկ փոքր պայքարների ու բարդությունների մեջ մտնելու ռեսուրս ու էներգիա չունեմ։ 

հա, աիդ ջան, էս էն շրջանն ա, երբ դու թույլ ես

Comments

Popular posts from this blog

փողոցային

Երեկ իջել էի կենտրոն, մոտ 1.5-2 ամիս կենտրոնով չքայլելուց հետո վերջապես տաք ասֆալտն ու փոշոտ փողոցները տեսնելու պահն էր եկել: Հնարավոր բոլոր ձևերով ճանապարհս երկարացրի որ շատ լինելում փողոցներում: Ամբողջ մարմնով հասկացա, որ կարոտել եմ շոգ օդում շնչելուն ու ծառերի ստվերի հետևից գնալով քայլելուն, ֆիքսեցի որ ինձ ու ընկերենրիս եմ կարոտել դրսում: Հասկացա, որ ես սիրում եմ նեղ մայթերով քայլել, որտեղ շենքերը մեծ տարածք են զբաղեցնում, որ քայլում եմ հիմնականում մայթերի աջ կողմերով, մեկ-մեկ ձախով էլ եմ քայլում, բայց կենտրոնով քայլելուց անհարմարության զգացողություն եմ ունենում: Հիշեցի, որ կանգառները չեմ սիրում ու ֆիքսեցի որ կանգառների կողքով անցնելուց քայլերս արագանում են, իսկ սիրուն սրճարաններն անցնելուց մտքումս ասում եմ․ «հիշեմ մի օր գամ» ու հիմնականում չեմ էլ գալիս: Հասկացա, որ քաղաքն իմ ուզած տրամադրությունն ա ունենում ու որ ես եմ որոշում ինչ երաժշտության տակ պիտի էսօր շնչի քաղաքը․ դնում եմ ականջակալներս, որտեղ գանգուր մազերով տղան ռուսերենով երգում ա սպասող փողոցների մասին: Հրապարակ հասնո...

Ինչու՞ ենք մենք վախենում դաշտանից

Դաշտան․․․ երբևէ լսե՞լ եք էս բառը՝ դասընթացներից, բժշկական հաղորդումներից դուրս՝ առօրյայում, կամ ինչքա՞ն հաճախ եք ինքներդ օգտագործել դաշտան բառը, իսկ, «հիվանդացել եմ», «մեջքս բացվել ա», «մորքուրս ա էկել/զանգել», «գործերս սկսել են», սրա՞նք:  Կանանց մեծամասնությունը դաշտան տեսնում ու դրա հետ առնչվում ա գրեթե ամեն ամիս, և, ընդհանրապես, դաշտանային ցիկլը կնոջ վերարտադրողականության կարևորագույն մասն ա, ինչի մասին մենք պիտի հնարավորինս շատ տեղեկություն ունենանք ու դեռ դպրոցական տարիքից, երբ հասունացման շրջանը նոր պիտի սկսվի: Չնայած սրա այսչափ կարևոր լինելուն, մեզ հետ գրեթե երբեք չեն խոսում դաշտանի ու սեռահասունացման մասին: Օրինակ դպրոցում, հիշու՞մ եք ձեր կենսաբանության դասագրքերի այն էջերը, որտեղ մարդու սեռահասունացման մասին մի քանի բան կար գրված: Շատերիդ գրքերում էջերը երևի պատռված են եղել, կամ ինչ-որ խզբզանքներով փակված են եղել սեռական օրգանների նկարները, ու գուցե շատերդ ամոթից չեք էլ կարդացել գրվածը, թերթել, անցել եք առաջ: Իսկ ձեր ուսուցիչներին այդ դասերի օրերին հիշու՞մ եք: Էնպես ...

ամենօրյա լոքշ

ամենօրյա լոքշի մասին կարելի ա լիքը փիլիսոփայական գրքեր գրել, դեպրեսիվ (դեպրեսիա տերմինը չճիշտ օգտագործելու համար սիրանուշը մի հատ կճպըցնի, որովհետև ինքը հոգեբան ա ու գիտի, թե ի՞նչ ա իրականում դեպրեսիան) ու դպրեսիայից բացող կինոներ նկարել, պարապ լինելու դեպքում, ձեռի հետ էլ մշակութային֊ազգագրական հետազոտություններ անել: գիտե՞ք, որ լոքշի մասին ա խոսքը՝ էն, որ առավոտ 9-ին բուձելնիկդ զարթնում ա, դու իրան 10 րոպեն մեկ քնացնում ես, ինքը, ճակատը պնդած, մինչև 9.30 զնգում ա հետո դու հանձնվում ես ու աջ ձեռքով վերմակը մի կերպ վրայիցդ քաշում ես ու սկսում ես մրսել (ստեղ էն կարգինը կարաք հիշեք)․․․ մի ձև հասնում ես զուգարան, չիշիկ ես անում, հետո լավացվում ես, հետո մազերդ ոլորում, մի տեղ խցկում ես, որ ատամներդ լվաս: պաստան խոզանակի վրա լցնելու առաջին փորձը ձախողվում ա, երկրորդ անգամից պաստայակիր խոզանակը մտնում ա բերանդ: մի երկու անգամ թքում ես, հետո ողողում բերանդ, վերջում բերանիդ կողքերն ես լվում ջրով ու չորացնում դեմքդ: վերջին մի քանի ամսվա ընթացքում ատամ լվալը ամենադժվար բանն ա, որ առավոտներն ա...