Արտակարգ դրության չգիտեմ որերորդ օրն է, բազկաթոռս իր մշտական տեղից եկավ պատուհանի դիմաց: Եռափեղկ պատուհանիցս երկնքի կապույտն իր երանգներով շոյում է աչքերս ու լցնում ներսս․․․ թռչունները երամներով օդում պտույտ են գալիս, իրար հետևից, մի թռչնի պես․․․ մի քանիսն անջատ են թռչում երամից՝ ազատ, բաց թևերով երկինքը կլանելով
Ամպերը մգանում են: Աչքիս առաջի պատկերը կարծես հորիզոնական արված լուսանկար լինի՝ նուրբ ու պարզ աչքով լուսանկարչի կողմից ․․․ լուսանկարի ներքևի մասում՝ 1սմ-ի չափ, մի քիչ երևում են ծառերի ճյուղերը, ճյուղերի արանքից նկատելի է ամենաթանձր կապույտն այս երկնքի, ճյուղերի ծայրերից սկսած երկնքի գույնը սկսում է բացվել, լուսանկարի մեջտեղի մասում թանձր, մեղմ կապույտի երանգներն են խառնվում․՝ աջ կողմում մուգն է, ձախում՝ բացը: Լուսանկարի վերևի մասում բաց մոխրագույնի նմանվող կապույտն է, որ առանց մի ամպի կամ ամպագծի լցնում է լուսանկարը ծայրից ծայր ․․․ հա, մեջտեղից մի քիչ վերև, լուսանկարի ամբողջ երկայնքով ձգվում է հոսանքի երկու բարակ լար, որ ցույց ա տալիս լուսանկարի թաղային լինելը
Էս լուսանկարն էդպես էլ ոչ ոք չթվայնացրեց, ոչ էլ մեկը տպեց թղթին, էս լուսանկարի մեջ ես ապրեցի մի քանի րոպե
Բազկաթոռի թևին դրված հեռախոսս համասյան է նվագում թե շատ ուզեք, կարող եք մտածել, որ էս պահը կինոյից է․ կամերան դրված է մեջքիս հետևում ու նկարում է․ քամուց դողդղացող մազերս, մատներս, որ գրում են սա ու երբեմն էլ շոյում են մազերս, եռափեղկ պատուհանս, որ ինձ աշխարհի հետ է կապում... զեյթունի էս փոքրիկ բակը վերջին շաբաթներիս աշխարհն է
Քամին շոյեց երեսս...
Վերջերս միայն քամին է շոյում ինձ՝ նուրբ, շատ սերով: Վերջերս մարդիկ չկան կյանքումս, վերջերս մենակ եմ, բնությունն է շփվում հետս վերջերս՝ սեր տալիս, շոյում, պինդ գրկում, երբ կոկորդս խեղդվում է ու արցունքներս չկան, հետո ժպտում, գլուխս սիրում: Վերջերս միայն բնությունն է հետս լռում, ուրիշները միշտ խոսում են, պատմում, հարցեր տալիս, իսկ ինքը չէ, ուղղակի կա հետս ․․․ վերջերս միայն բնությունն է թողնում թույլ լինեմ, ու չի հիշեցնում ընտրություններիս մասին, մենակ ինքն է էս պահիս մեջ, էս պահս բռնում ․․․
Երկնքի գույները խտացան, օրվանն էլ․․․
Լուսանկարը դիմացս անշարժ կանգնած շնչում է, նայում է ուղիղ աչքերիս մեջ՝ միմիկա չի շարժում, չի ժպտում, ոչ էլ տխուր ու խղճալով է ինձ նայում, ուղղակի կա, մոտս է ․․․
Ծառերի տերևները քսմսվում են իրար, քամու հետ խաղում, ձայներ ավելացնում լուսանկարիս մեջ ․․․ քամին ամբողջ մարմնիս է հպվում, բայց մազերս իր սիրած մասն են, անընդհատ դրանք է շոյում, մոտ է գալիս մազերիս, որ հատիկները դողան․․․
Պատուհանի փեղկերն ու համակարգիչը փակելու ժամն է, ձեզ համար պահն էստեղ ավարտվեց․․․
ես մի քիչ էլ կմնամ․․․
Comments
Post a Comment