Ես 20 տարեկան եմ, ապրում եմ, դեռ շատ պլաններ, երազանքներ ունեմ ու դրանք կիրագործեմ եթե մի օր ինձ էլ ծեծելով չսպանեն ....
Երեկ լսեցի, որ երևանում 20 ամյա մի կնոջ ծեծելով սպանել են: կնասպանության այս դեպքից հետո անընդհատ գլխիս մեջ մի բան է պտտվում, որ 20 տարեկան աղջիկը, ով ծեծելով սպանվեց, տեսականորեն կարող էի լինել ես ու մեզնից յուրաքանչյուրը կարող էր լինել նրա փոխարեն, մեզ էլ կարող էին մեռնելու չափ ծեծել, որովհետև ծեծը, բռնությունը պատրիարխալ հասարակության օրենքներից մեկն է։ Մենք միշտ խտրականացվելու, բռնության ենթարկվելու վտանգ ունենք, որովհետև ապրում ենք բռնի, խտրական, հայրիշխանական հասարակության մեջ, որը չի փոխվում, ու մարդկանց մեծ մասը մտադիր էլ չեն որևէ բան փոխելու ու ցանկություն էլ չունեն։ Բռնության վատանգն անընդհատ մեր գլխից կախված է, որովհետև մեր հասարակության մեծ մասը ծեծը, ճնշումները, սպառնալիքն ու, բռնությունն իր բոլոր տեսակներով, համարում է ավանդույթ, նորմ, մշակութային արժեք, որոնք պետք է պահել-պահպանել ու ոչ մի դեպքում չհրաժարվել դրանցից։ Մենք անընդհատ կնասպանության, կանանց նկատմամբ բռնության դեպքերի ականատեսն ենք դառնում, որովհետև դեռ մանկուց մեզ սովորեցնում են, որ տղաներն ավելի գերակա դիրք ունեն ու սա ցանկացած հարաբերության ու իրավիճակի պարագայում: Մեր հասարակությունում ամենուր են խտրականության ու բռնության դեպքերը, մենք անընդհատ բախվում ենք դրան ու հաճախ չենք էլ գիտակցում, որ խտրականացվեցինք կամ բռնության ենթարկվեցինք, որովհետև անգամ պետական մակարդակով, հեղինակություն ունեցող մարդկանց ճնշող մեծամասնությունն անընդհատ ասում է, որ մենք չպետք է խառնվենք մարդկանց առօրյա կյանքին, որ դա իրենց ընտանեկան մշակույթն է, որ դէ հա դա լավ չի, բայց մենք ի՞նչ անենք: Մեզ ասում են, որ մենք պիտի կպած մնանք մեր արմատներին, որոնք ոչինչ որ խտրական ու բռնի են, ոչինչ որ կնատյացության ու կնասպանության հիմքն են, ոչինչ, կարևորը՝ դա մեր ավանդականն է․․․․
Մեզ համար բռնությունն ընդունելի է որովհետև մեր քաղաքապետարաններում կարող են կանանց ծեծել ու ոչ ոք չի պատժվի դրա համար: Մեզ մոտ բռնությունը շարունակական է, որովհետև այդ նույն կանայք մի քանի ամիս անց կարող են իրենք բռնության կոչեր անել ․․․․
Մեզ սովորեցնում եմ, որ եթե տղամարդը մի ապտակ տա՝ ոչինչ, դէ ջղայնացած էր մի բան արեց: Այո, մեզ սովորեցնում են նորմավորել բռնությունը, մեզ դա հրամցնում են իբրև մի գործողություն, որն անընդհատ կրկնվելու է մեր կյանքում, բայց կարիքը չկա, որ մենք դրան խիստ բացասական երանգ տանք, մենք դա պիտի ընկալենք ընդամենն իբրև մի փոքր անախորժություն, որը կանցնի, կանցնի, կմոռացվի ու չի փոխվի ․․․․
Մենք չպիտի պայքարենք դրա դեմ, որովհետև դա մեր ավանդական մշակույթն է և մենք պիտի հավերժ պայքար տանենք մեր մշակույթը պահպանելու և ոչ դրանում եղած արատավոր երևույթների ոչնչացման համար:
Քեզ շատ կարող են ծեծել, կարող են գոռալ քեզ վրա, կարող են փակել բոլոր ճանապարհներդ, որովհետև դու կին ես, ու մի թարս հայացքով էլ կարող են նայել՝ իբրև գոհ եղիր, որ աղջիկ ես ու ծնվել ես, որ քեզ մինչև ծնվելդ չենք սպանել ․․․․
Մեզ անընդհատ սաստում, խտրականացնում, բռնության են ենթարկում, որովհետև մենք կին ենք, կին, ով պիտի միշտ խոնարհ լինի, լուռ ու մեռած ․․․․
Comments
Post a Comment