ամենօրյա լոքշի մասին կարելի ա լիքը փիլիսոփայական գրքեր գրել, դեպրեսիվ (դեպրեսիա տերմինը չճիշտ օգտագործելու համար սիրանուշը մի հատ կճպըցնի, որովհետև ինքը հոգեբան ա ու գիտի, թե ի՞նչ ա իրականում դեպրեսիան) ու դպրեսիայից բացող կինոներ նկարել, պարապ լինելու դեպքում, ձեռի հետ էլ մշակութային֊ազգագրական հետազոտություններ անել: գիտե՞ք, որ լոքշի մասին ա խոսքը՝ էն, որ առավոտ 9-ին բուձելնիկդ զարթնում ա, դու իրան 10 րոպեն մեկ քնացնում ես, ինքը, ճակատը պնդած, մինչև 9.30 զնգում ա հետո դու հանձնվում ես ու աջ ձեռքով վերմակը մի կերպ վրայիցդ քաշում ես ու սկսում ես մրսել (ստեղ էն կարգինը կարաք հիշեք)․․․ մի ձև հասնում ես զուգարան, չիշիկ ես անում, հետո լավացվում ես, հետո մազերդ ոլորում, մի տեղ խցկում ես, որ ատամներդ լվաս: պաստան խոզանակի վրա լցնելու առաջին փորձը ձախողվում ա, երկրորդ անգամից պաստայակիր խոզանակը մտնում ա բերանդ: մի երկու անգամ թքում ես, հետո ողողում բերանդ, վերջում բերանիդ կողքերն ես լվում ջրով ու չորացնում դեմքդ: վերջին մի քանի ամսվա ընթացքում ատամ լվալը ամենադժվար բանն ա, որ առավոտներն անում եմ: կարեն հորնին մի հատ գիրք ունի (էդ ես չեմ կարդում, մոնիկան կարդում ա, ինձ վերաբերող մասներն ուղարկում ա, որ ես էլ կարդամ), ասում ա, որ սթրեսային (կամ չգտիեմ տխուր, նեղված, վատ) իրավիճակներում ամենապրիմիտիվ բաները, օրինակ՝ լվացվելը, հագնվելը և այլն, կարաս շատ դժվարությամբ անես, պրյամ չերեզ սիբյա: հիմա, իմ մոտ դա դրսևորվում ա ատամները լվալով: մի խոսքով, մի կերպ տնից դուրս ես գալիս, կիսաարթուն ու կիսահագնված նստում ես տաքսի, ֆիքսում ես, որ էդ օրվա տաքսու փողը վաղվա պանրի փողն էր, հետո շատ արագ էլի ֆիքսում ես, որ շներից վախդ ավելի ուժեղ ա քան պանրի հանդեպ սերդ ու վարորդին ասում ես, որ ուլնեցիով գնա բաղրամյան, որովհետև տենց ավելի շուտ կհասնես օֆֆիս: գործի տեղը կոմպ-բլոկնոտ-հեռախոս ռեժիմից հետո գնում ես տուն՝ ճամփին մտածելով, որ էսօր էլ չքայլեցիր, ու որ քաղաքի կենտրոնը մանրից մոռանում ես, հետո պատճառներն ես ճպըցնում դեմքիդ, դրանից ավելի ես դեպրեսվում (ստեղ սիրանուշը կարող ա էլ չճպըցնի, որովհետև 1 անգամը հերիք ա) ու հասնում ես տուն: տանդ դուռը բացում ես ու քաոսն, իր ողջ հմայքով, ողջունում ա քեզ։ դիվանի վրա մի տազի չափ տեղ ես սարքում, թիվին միացնում ես, ձենը՝ անջատում (էտը պրիվիչկա ձետկա), չայը, հաց-պանիրն ու չիպսը դնում ես կողքդ ու բացում չատերը: էդ չատերը դարձել են ժամանցիդ ու շփման միակ ձևը: միջինում 7-ից մինչև 1-ը անկապ խոսում ես, հետո քեզ դիվանից տեղափոխում ես տեղերիդ մեջ, որ առավոտ էլի բուձելնիկիդ հետ կես ժամանոց հարաբերության մեջ լինես:
վերջ առաջին մասին
Comments
Post a Comment