եթե խառնենք սևն ու կապույտը ․․․

-արի, միասին խառնենք սևն ու կապույտը։ ի՞նչ կստացվի, մտածե՞նք․․․

-ծովը գիշերում ․․․

-իսկ ի՞նչ եթե նրանք մարդանան

-պե՞տք է քեզ

-ո՞չ

-գուցե ծովը շատ խորը լինի քեզ համար

-չե՞մ կարող լողալ

-կարող ես, բայց միայն ափին

-եթե հեռու գնա՞մ

-կարող ես, բայց լավ միտք չէ, վտանգավոր է

-լողալ գիտեմ, կկարողանամ հետ գալ

-լողալ գիտես, կկարողանաս հետ գալ, ճիշտ ես․․․ բայց ե՞րբ հետ կգաս, կամ ինչպիսի՞ն հետ կգաս և ինչպիսի՞ն կլինի ճանապարհը, գուցե «դու» հետ չգաս, գուցե ծովով լցվի հոգիդ ու ծովից դուրս գալուց հետո էլ հոգումդ երկար ծովի ու գիշերվա պահն ունենաս․․․

-եթե անգամ էդպես, ի՞նչն այն չէ․․․ սիրուն է

-բաց ծով դուրս գալը միշտ էլ հաճելի է, ազատության յուրահատուկ շունչ է տալիս, պահի աննկարագրելի էմոցիա, դու չես զգում մարմինդ և հաճախ չես կառավարում քեզ և ոտքերդ ու ձեռքերդ բնազդաբար են շարժվում, միայն հոգիդ ես զգում և խառն էմոցիաներ, որոնք ևս չես կառավարում, բայց ծովն ամեն պահի կարող է փոթորկվել և դու լայն ժպիտով կարող ես ալիքների տակն անցնել։ վախճանդ, իհարկե, երջանիկ կլինի, բայց, մի վատ լուր, կմեռնես․․․

-բայց ծովը կարող է նաև չփոթորկվել այն ժամանակ, երբ ես լողում եմ ու ես երկար կարող եմ լողալ, չէ՞

-այո, բայց այդ ժամանակ էլ կլուսանա և խառնուրդդ սևի ու կապույտի չի լինի, և պատկերդ էլ ամեն դեպքում կփոխվի․․․

-փաստորե՞ն․․․

-փաստորեն, ծովը գեղեցիկ է հանդարտ ժամանակ, երբ դու ափին ես՝ մեղմ ժպիտով, երջանիկ, երբ այն փոթորկվում է, գեղեցիկ է կրկնակի, բայց դու էլ ափին չես, լայն ժպտում ես, երջանիկ ես, բայց կարող ես խեղդվել․․․․․