բարձր ջերմությամբ մի քանի ժամ սենյակում պառկելուց ու լուսամփոփի լույսը զգալուց հետո հանկարծ նկատում եմ, որ արդեն լուսնի ժամն է, ու պահս հանկարծ ուրիշանում է ու իմն է դառնում․․․ իմ ու լուսնի մտերմությունը վաղուցվա է։ շատ տողեր կան գրված մեր մտերմության ու միասին ունեցած պատմությունների մասին։ ես ու լուսինը հաճախ ենք զբոսնում միասին, դուրս ենք գալիս փողոց այն ժամանակ, երբ բոլորն արդեն տուն են շտապում, մենք քայլում ենք, քննարկում անցնող օրը, վերլուծում մարդկանց, դեպքերը, պահերը բոլոր, քաղաքի փողոցներն ու նրանցում եղած գաղտնիքները։ լուսինն ինձ պատմում է, թե ովքեր են եղել իմ ամենասիրելի փողոցների այսօրվա մարդիկ, ինչ պատմություններ են ստեղծվել կամ ավարտվել այնտեղ, քանի խոստում է տրվել ու քանիսը դրժվել, քանի ժպիտ են մարդիկ թողել փողոցում ու, թե քանիսին է փողոցը տվել մարդկանց։ մի քիչ պատմում է իր օրվա պահերի մասին մինչև հասնենք քաղաքի մեր սիրելի մասը, էստեղ ես նստում եմ, ինքն՝ ինձ հետ, հետո վերևից նայում է հոգուս ու սկսում պատմել ինձ ամենը, ինչը վաղուց ինչ-որ խորը անկյունում թաքցված է, ու գ...